با همه ی مشکلات و دوریها و ... دارم به زندگی اینجا جوری عادت میکنم که وقتی به برگشت به ایران فکر میکنم، به جای ذوق کردن کمی خودم رو جمع میکنم و میترسم و میرم تو فکر که ...
وای که چه سخته که بخوای به جایی وابسته نشی و هر چی پیش اومد رو استقبال کنی!
به طرز معجزه آسایی هم سفرمون کنسل شد و هم میهمانی شب یلدا!!!
و من خیلی خوشحالم. که از اولش همه چیز رو از خود خدا خواستم و خودش همه رو مرتب کرد. حالا فقط یه مهمونی میمونه فردا شب که با اون آگاهیی که خودش از دلمون داره، خیالم راحته که به خوبی برگزار میشه.
دیروز همش به این فکر میکردم که گاهی
پرستاری چه حس قشنگی همراه داره. انگار موقعیتش جور شده که هر چی احساس داری رو ابراز کنی. انگار میتونی بدون محابا احساست رو
نثار کنی. خوب مسلمه که این فکرها در اثر
پرستاری ایجاد شده بود! و من تمام امروز و دیروز با تمام وجودم سعی میکردم تلاش
کنم تا بتونم توی جلوگیری از پیشرفت مریضی آراد سهم داشته باشم. شاید هم از طمعم
بوده. میخواسته ام خودنمایی کنم و نشون بودم که من هم مهمم و من هم میتونم... این
چیزیه که هیچوقت نمیتونم درباره اش درست قضاوت کنم! کاملا بستگی به این داره که
چقدر از دست خودم عصبانی باشم و بخوام همه چیز رو بندازم گردن خودم و به خودم ثابت
کنم آدم پستیم! اما از اینها گذشته، امروز شاکی شدم!
از اینکه از پریشب هرچی میتونم سعی میکنم و امروز خود آراد اصلا نمیخواد برای خودش
تلاش کنه و چیزی که میدونه براش خوب نیست رو میخوره و حتی وقتی ازش میخوام زود روش
آبجوش بخوره محل نمیذاره! خوب من هم نتیجه
میگیرم که یا اصلا حالش انقدر بد نیست که من جدی گرفته ام!! یا خوب شدنش انقدر مهم
نیست که من بهش گیر داده ام!! یا نباید بهش برسم که انقدر براش ساده بشه که خودش
از زیر این مسئله شونه خالی کنه!! و نتیجه ی هر سه تا این نتیجه ها
اینه که دخالت بیجا نکنم و جلوی احساساتم رو دیوار بکشم و نخوام از این موقعیت برای
خالی شدن خودم سوء استفاده کنم. هر کی مریض میشه خودش هم سعی میکنه خوب بشه. نه؟؟؟
دیر رسیدن این معلم زانم فکر کنم جزء لاینفک وجودشه! از روز اولی که دیدیم حدس زدیم. اما دیگه داره کلافه ام میکنه...
اول اینکه باز هم تنهام! اما باز هم شکر خدا حالم خوبه و از این موضوع شاکی نیستم.
دوم اینکه یه اجرای باله هست که دنبالشیم تا بلیط گیر بیاریم و اگه بشه بریم من خیلی ذوقمرگ میشم!! خیلی دوست دارم برم. در راستای جور کردن برنامه اش هم ناشیانه یا اجبارا من افتادم جلو و حالا میترسم که عین چی پشیمون بشم! تا حالا هم یه سوتی داده ام!!! به یکی از بچه ها که دوست داشت بیاد و به خاطر شوهرش که با هم باشن گفت نمیاد، یادم رفت بگم که ما وسط هفته بیلیط گیرمون نیومد و آخر هفته تو و شوهرت هر دو بیاین!!! تو دلم فقط خدا خدا میکنم مشکل پیش نیاد...
سوم اینکه یه موضوعی داره ناراحتم میکنه. شرکتمون برای کریسمس و ژانویه داره چند روز تعطیلمون میکنه. اما... مصادفه با ایام محرم. و برنامه ی سفر دسته جمعی ای که دارم بچه ها میریزن دقیقا مصادفه با ... تاسوعا و عاشورا... البته که چون سفرش ماجراجویانه است و اصلا بحث خوشگذرونی نیست و خیلی هم سخته ناراحت اون نیستم. یعنی راستش از اول یعنی از پارسال پیارسال نیت کردم این سفر رو به خاطر تقدس و عظمتش برم و با خود خدا هم قرار داریم که اگه خوشش نمیاد اصلا جورش نکنه. آخه اینکه من به خاطر اون دارم میرم اونوقت خوشش هم نیاد که دیگه هیچی...
اما روزهای اول محرم، یه مهمونی دارن میگیرن برای کریسمس در واقع برای کارمندهای محلی، اما خوب ما هم همه دعوتیم. یکی هم برای شب چله. انقدر هم جمعمون کوچیکه که به راحتی نمیشه از زیر چیزی در رفت... من مونده ام ما چیکار کنیم. اصلا حس خوبی نیست که بخواهیم بریم مهمونی. نمیدونم چی میشه. نمیدونم چه جوری فکر کنم. کلی دلمون خوش بود که تاسوعا عاشورا تعطیلیم و میمونیم خونه و به حال و هوای خودمون و شاید آشی شله زردی... اما انگار امسال هیچیش شبیه محرم نیست. برعکس پارسال که بچه ها یه جمعی تشکیل داده بودن و هیئتی و حتی خرجی دادن، امسال این جمع خیلی از خیلی چیزها پرتن.
من اصلا به عزاداری به این شکل مرسوم اعتقادی ندارم و خودم هم زیاد نمیرم حتی اگه ایران باشم، اما بی حرمتی و از یاد بردنش رو هم نمیتونم قبول کنم. این رو گناه میدونم.
چون طولانیه بقیه اش در ادامه مطلب!
به جز از علی ...
ماموریت این دفعه ی آراد برام راحتتر از همیشه گذشت. مطمئنم که فقط یکی دوتا دلیل نداشت! به نظرم از دلایل عمده اش این بود که :
1- به اندازه ی کافی خودش از اینکه مجبوره بره و من رو تنها بذاره اظهار نارضایتی میکرد. ( آخه من فقط اگه بدونم دلش پیش منه دیگه آرومم!!! اما اگه بدونم داره با رفتنش قند تو دلش آب میشه که حالا میره سراغ کارها و تا هروقت بخواد کارگاه میمونه و اینا، با اینکه فقط بحث کاره، اما همین که دلش پیش کار باشه نه من!!!! دیگه من هم روی اون دنده ای هستم که خدا نصیب نکنه!!)
2- از نظر جسمی و روحی ضعف نداشتم که دائم به ترس و اتفاقات بد فکر کنم.
3- احتمالا تلاشهام برای خوب فکر کردن به این موضوع داره جواب میده!
و خوب من از این بابت خیلی خیلی خوشحالم و خیلی خیلی سپاسگزار خداوند مهربان که تنهام نذاشته.
پیوست: من امروز یه صفحه از تکلیفهای فرانسه ام رو نوشتم و خیلی راحت و روون بودم! به جز چند بار که سر حرفهای ربط حواسم رو باید جمع میکردم بقیه قاطی پاتی نمیشد! J