ابراز احساسات ممنوع!

دیروز همش به این فکر میکردم که گاهی پرستاری چه حس قشنگی همراه داره. انگار موقعیتش جور شده که هر چی احساس داری رو  ابراز کنی. انگار میتونی بدون محابا احساست رو نثار کنی. 

خوب مسلمه که این فکرها در اثر پرستاری ایجاد شده بود! و من تمام امروز و دیروز با تمام وجودم سعی میکردم تلاش کنم تا بتونم توی جلوگیری از پیشرفت مریضی آراد سهم داشته باشم. شاید هم از طمعم بوده. میخواسته ام خودنمایی کنم و نشون بودم که من هم مهمم و من هم میتونم... این چیزیه که هیچوقت نمیتونم درباره اش درست قضاوت کنم! کاملا بستگی به این داره که چقدر از دست خودم عصبانی باشم و بخوام همه چیز رو بندازم گردن خودم و به خودم ثابت کنم آدم پستیم!

اما از اینها گذشته، امروز شاکی شدم! از اینکه از پریشب هرچی میتونم سعی میکنم و امروز خود آراد اصلا نمیخواد برای خودش تلاش کنه و چیزی که میدونه براش خوب نیست رو میخوره و حتی وقتی ازش میخوام زود روش آبجوش بخوره محل نمیذاره!  خوب من هم نتیجه میگیرم که یا اصلا حالش انقدر بد نیست که من جدی گرفته ام!! یا خوب شدنش انقدر مهم نیست که من بهش گیر داده ام!! یا نباید بهش برسم که انقدر براش ساده بشه که خودش از زیر این مسئله شونه خالی کنه!!

 و نتیجه ی هر سه تا این نتیجه ها اینه که دخالت بیجا نکنم و جلوی احساساتم رو دیوار بکشم و نخوام از این موقعیت برای خالی شدن خودم سوء استفاده کنم. هر کی مریض میشه خودش هم سعی میکنه خوب بشه. نه؟؟؟