شروع

به نام او که تنها اوست که ما رو از تنهایی درمیاره، با همین اسباب و وسایلی که دم دستمون میذاره، با همین فرصتهایی که فراهم میکنه تا دوستانی پیدا کنیم.

سه سال از شروع وبلاگ نویسیم میگذره. این سه سال خیلی این فضا بهم کمک کرد که بتونم با شرایط کنار بیام. تا بتونم از خودم فاصله نگیرم. بتونم جایی توی این دنیا حضور داشته باشم. هر چند اگه اسمش مجازیه. اما برای من واقعی تر از خیلی از فضاهای واقعیه...

چون از خانواده ام و دوستانم دورم، و چون دوست دارم باهاشون در ارتباط باشم، آدرس اونجایی که مینویسم رو به همه داده بودم . اما دیگه الان به جایی نیاز دارم که کمی خصوصیتر باشه. که با خودم و دیگران روراست تر باشم. پس اینجا رو انتخاب کرده ام برای حرفهایی که مربوط به لایه های عمیقتر دلم و مغزمه! امیدوارم بتونم به خودم اثبات کنم که اون لایه های زیرین هم بیشتر شاد و خندانن تا غمگین و دلگیر...